Op koers!

Oudejaarsavond, ik zit in een luxe hotel en schuif straks aan bij een luxe diner (althans dat verwacht ik). Terwijl ik in de bar een glaasje port drink, lees ik in de Toetsrevolutie, daarmee ga ik  tegen de belofte aan mezelf in. De eerste week van de kerstvakantie zou in het teken staan van ontspannen, "kwalitijd" met mensen die me lief zijn en uitrusten en dus even geen 'blik op onderwijs'. Maar bloed kruipt kennelijk waar het niet gaan kan (en mijn roman was al uit, eerlijk gezegd). De woorden reflectie en feedback zijn alom aanwezig, mooi moment om na te denken over mijn onderwijsmoment. 

Dat zou niet moeilijk moeten zijn. Een jaar geleden was ik er nog vast van overtuigd dat ik dit jaar mijn Master zou halen (maar dat wordt iets voor de reflectie van 2017). Een jaar geleden wist ik nog niet dat het woord "piloten" een soort vaste waarde in mijn onderwijsjargon zou worden. Maar ook een jaar geleden had ik in de eerste week na de kerstvakantie een afspraak met Mark van de Mortel en Erik van den Hout in mijn agenda staan. En die afspraak werd het startschot voor onze eigen pilotklas, gebaseerd op het model van St Ursula in Horn, vorm gegeven naar de visie, waarden en mogelijkheden van mijn eigen school: Effent. En nu (15 lesweken na de start van het schooljaar) is de pilotklas (ondanks alle technische hickups) op verschillende gebieden al verder dan we in augustus hadden durven dromen. En ik ben apetrots op onze piloten, die allemaal al een tijdje uit de startblokken zijn, de één nog op een binnenlandse vlucht, de ander al boven exotischer oorden, maar stuk voor stuk op weg naar héél mooi onderwijs.

Toch was de persoonlijke les die ik dit jaar leerde een andere. Mijn hiervoor genoemde voornemen voor de kerstvakantie kwam namelijk niet uit de lucht vallen. Het was ergens in april toen ik op een uitvaart streng werd toegesproken door mijn schoonzusje, nadat ik haar had verteld over de hartkloppingen die ik de avond daarvoor had gevoeld. 2016 was ook het jaar waarin ik ontdekte dat mijn energie ook grenzen heeft en dat ik dus af en toe even stil moet staan bij de dingen die er echt toe doen. Ik heb goed op mezelf gepast, het was ook op persoonlijk vlak een heftig jaar, de hartkloppingen zijn na die ene waarschuwing gelukkig weggebleven. Ik luister weer naar mezelf en kan daardoor weer in alle rust de blik op onderwijs zetten.

Een andere waardevolle les heeft ook met die blik op onderwijs te maken. Hoewel ik mijn baan ontzettend leuk vind, merkte ik ook een steeds groter gemis: het lesgeven. Toen ik daar twee jaar geleden mee stopte, dacht ik dat ik vooral het contact met de leerlingen zou gaan missen. Maar veel meer dan dat mis ik het lesgeven zelf. Door een wel erg spontane reactie op een oproep op Facebook, heb ik een manier gevonden om die leegte te vullen. Ik gaf mijn eerste workshop aan collega's en dat smaakt naar meer. En dus heb ik besloten dit soort klusjes vaker te gaan doen. En wie weet waar dat me nog gaat brengen...het geeft me in ieder geval een hoop energie.

Energie voor een mooi nieuw jaar, want in 2017 haal ik die Master, starten we met een groep co-piloten op school, maar blijf ik ook privé op de juiste koers! 

(Dit blog verscheen eerder op http://www.onderwijskoppen.nl/tag/onderwijsmoment/, met dank aan Lizette Mijland)